» » Επιλεκτική η μνήμη της Μεταπολίτευσης: Άλλοι τιμώνται ως Ήρωες και άλλοι βυθίζονται στη λήθη


Υποθέσεις Παύλου Φύσσα, νεκρών στελεχών των ΕΔ στην Λιβύη, Κ.Κατσίφα, Γ.Φουντούλη και Μ.Καπελώνη

Εντύπωση προκάλεσε η πρόσφατη απόφαση της Βουλής να τηρήσει ενός λεπτού σιγή αποκλειστικά για τον Παύλο Φύσσα, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του από τον Γιώργο Ρουπακιά στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, αφήνοντας άλλους νέους ανθρώπους που επίσης δολοφονήθηκαν στη λήθη.

Η τήρηση ενός λεπτού σιγής θεωρείται συνήθως ένδειξη τιμής για άτομα που έχουν επιδείξει ηρωικές πράξεις ή έχουν συμβάλει καθοριστικά στην κοινωνία.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβριο του 2013 είχε ευρύτατες κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις. Συνδέθηκε με την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής.Εξαιτίας αυτών των εξελίξεων, η δολοφονία του Φύσσα έγινε σύμβολο κατά της ακροδεξιάς βίας και του φασισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, η δημόσια μνήμη του ενισχύθηκε και προβλήθηκε, καθώς συνδέθηκε με έναν ευρύτερο αγώνα κατά της ρατσιστικής και πολιτικής βίας.

Ωστόσο, οι περιπτώσεις άλλων δολοφονημένων, όπως οι Μανώλης Καπελώνης και Γιώργος Φουντούλης, που ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής, ή ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, ο οποίος σκοτώθηκε από την Aλβανική αστυνομία, φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της πολιτικής ταυτότητας των θυμάτων και πώς αυτή μπορεί να επηρεάζει τη συλλογική μνήμη. Η αναγνώριση της θυσίας ή του θανάτου κάποιου, πολλές φορές, εξαρτάται από το πώς ο ίδιος εντάσσεται στο πολιτικό αφήγημα της εποχής.

Ενός Λεπτού Σιγή στη Βουλή 

Η τήρηση ενός λεπτού σιγής στη Βουλή αποτελεί συμβολική πράξη. Προορίζεται να τιμήσει ανθρώπους ή γεγονότα που έχουν καθοριστική σημασία για την κοινωνία ή το έθνος. Ωστόσο, η επιλογή αυτή είναι πολιτική και συχνά αντικατοπτρίζει τις τρέχουσες κοινωνικές ευαισθησίες και αντιλήψεις. Αυτό δεν σημαίνει πως άλλα θύματα δεν είναι σημαντικά ή αξίζουν λιγότερο σεβασμό. Η τήρηση ή μη ενός λεπτού σιγής δεν αποτελεί απόλυτο κριτήριο για την αξία της ζωής κάποιου, αλλά συχνά αποτυπώνει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Η Ιστορία συνήθως προβάλλει συγκεκριμένα γεγονότα και πρόσωπα, ενώ άλλα πέφτουν στη λήθη. Η υπόθεση των Ελλήνων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων που σκοτώθηκαν στη Λιβύη το 2023 και των παιδιών του Κανάκη Μανδαλιού αποτελεί πρόσφατο παράδειγμα ανθρώπων που θυσιάστηκαν για το κράτος. Όπως και ο θάνατος του Κωνσταντίνου Κατσίφα, η περίπτωση τους δείχνει ότι οι θυσίες συχνά δεν αναγνωρίζονται επαρκώς ή δεν τονίζονται εξίσου σε δημόσια πλαίσια.

Η κριτική σου για το πώς επιλέγονται τα πρόσωπα που τιμώνται είναι βάσιμη και αντανακλά μια μεγαλύτερη συζήτηση γύρω από το ποιοι και πώς γράφουν την Ιστορία. Η απάντηση στο ερώτημα γιατί κάποιοι δολοφονημένοι μένουν στην αφάνεια δεν είναι απλή. Συνδέεται με τις πολιτικές συνθήκες, την κοινωνική ευαισθησία, και τους συμβολισμούς που δημιουργούν τα γεγονότα.

«Να αγιοποιηθει ο Παύλος Φύσσας από την Εκκλησία», ζητούσε η Σοφία Βούλτεψη της ΝΔ!

20 Σεπτεμβρίου
Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
 
Top