Οι Θερμοπύλες αποτελούν σημείο προσκυνήματος όλων των ελευθέρων ανθρώπων επί Γης. Η θυσία του Λεωνίδα και των 1.000 του Σπαρτιατών και Θεσπιέων μένει στους Αιώνες και διδάσκεται σε όλον τον κόσμο ως παράδειγμα αυταπάρνησης και τελείας περιφρόνησης προς τον θάνατο. Φυσικά οι Έλληνες έχουν και πολλές άλλες Θερμοπύλες να τιμούν και να εμπνέονται από αυτές. Δεν είναι όμως μόνοι. Και άλλοι λαοί έχουν να επιδείξουν παρόμοιες εκδηλώσεις ηρωισμού. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και η μάχη στο Hodow…
Τον Ιούνιο του 1694, ο ισλαμικός κίνδυνος ήταν υπαρκτός και αισθητός περισσότερο κι από σήμερα. Τούρκοι και οι σύμμαχοι αυτών Τάταροι έσφαζαν, βίαζαν, σκλάβωναν, λεηλατούσαν ασυγκράτητοι. Οι δυνάμεις του σκότους πολεμούσαν κατά των Χριστιανών στην Ελλάδα, την Ουγγαρία και την Πολωνία-Ουκρανία. Σε αυτό το πλαίσιο μια στρατιά τουλάχιστον 40.000 Τατάρων (ορισμένες πηγές κάνουν λόγο για 70.000) εισέβαλαν στην δυτική Ουκρανία, μια περιοχή που τότε ήλεγχε το βασίλειο της Πολωνίας, που τότε κυβερνούσε ο μεγάλος Ιωάννης Σομπιέσκι, ο σωτήρας της Βιέννης και της Ευρώπης από το Ισλάμ. Οι διαθέσιμες πολωνικές δυνάμεις στην περιοχή ήταν μικρές. Έτσι, περισσότερο προς επιτήρηση των εισβολέων, στάλθηκαν επτά ίλες φτερωτών ουσάρων και παντσέρνι (θεωρακισμένοι ιππείς, ακόλουθοι των ουσάρων), Συνολικά η πολωνική δύναμη υπό τους Konstanty Zaborowski, Mikołaj Tyszkowski και Jan Witosławski αριθμούσε 98 φτερωτούς ουσάρους και 300 παντσέρνι.
Η μάχη
Στις 11 Ιουνίου 1694 Πολωνοί κινήθηκαν προς το χωριό Hodow, το οποίο σήμερα ανήκει στην Ουκρανία. Εκεί έξω από το χωριό, στα χωράφια, είδαν περίπου 700 Τατάρους. Οι άνδρες είχαν σταλεί για αναγνώριση και προηγούντο του κυρίως σώματος του μουσουλμανικού στρατού. Αμέσως οι Πολωνοί εφόρμησαν με ιαχές κατά των εχθρών και τους διέλυσαν κυριολεκτικά, τρέποντας τους επιζώντες σε φυγή. Όμως σύντομα εμφανίστηκαν οι χιλιάδες Τάταροι και οι Πολωνοί υποχώρησαν προς το χωριό και οχυρώθηκαν πρόχειρα εκεί κοντά με ότι βρήκαν, ξηλώνοντας φράχτες και ότι άλλο χρήσιμο. Οι Πολωνοί κατέβηκαν από τα άλογά τους και περίμεναν τους εχθρούς στα πρόχειρα οχυρώματά τους. Οι Τάταροι βλέποντας πόσο λίγοι ήταν οι αντίπαλοί τους επιτέθηκαν με αλαλαγμούς και επικλήσεις στον Αλλάχ και τον Μωάμεθ. Οι Πολωνοί όμως τους υποδέχτηκαν “θερμά”. Οι Πολωνοί έφεραν τουλάχιστον 2 πιστόλες και μια καραμπίνα έκαστος. Οι Ουσάροι έφεραν επίσης μια μεγάλη σπάθη, κυρτό σπαθί και μακριά λόγχη μήκους 5,5 μ. (kopia).
Οι Τάταροι εφόρμησαν αλλά η πρώτη τους έφοδος αποκρούστηκε. Ακολούθησε και δεύτερη και τρίτη. Επί έξι ώρες οι Τάταροι εφορμούσαν συνεχώς μόνο και μόνο για να αποκρουστούν με απώλειες από τους ακαταπόνητους Πολωνούς. Ωστόσο σταδιακά τα πυρομαχικά άρχισαν να λείπουν και το πυρ των Πολωνών χαλάρωσε. Αυτό το αντελήφθησαν οι Τάταροι και έστειλαν έναν αγγελιαφόρο στους Πολωνούς ζητώντας τους να καταθέσουν τα όπλα. Η απάντηση ήταν άκρως ελληνική.. “Έλα να μας τα πάρεις αν μπορείς”… Οι Τάταροι τότε εξαπέλυσαν άλλη μια επίθεση υπολογίζοντας ότι οι Πολωνοί δεν είχαν πλέον σφαίρες. Όμως αυτοί έπαιρναν τις αιχμές των ταταρικών βελών και χτυπώντας τες τις προσάρμοζαν στις κάννες των λειόκαννων καραμπινών τους. Τα βέλη έκαναν δουλειά σε κοντινή απόσταση και η επίθεση αποκρούστηκε. Ύστερα από αυτό οι Τάταροι έχοντας υποστεί ικανές απώλειες – άνω των 1.000 ανδρών – χωρίς να έχουν κερδίσει τίποτα, αποφάσισαν να αποχωρήσουν ηττημένοι.
Ήταν μια μεγάλη νίκη όπου σημαντικό ρόλο έπαιξε το ηθικό. Οι αρχικές αποτυχίες και οι απώλειες κλόνισαν τους Τατάρους οι οποίοι εάν επέμεναν προφανώς θα νικούσαν. Από την άλλη οι λίγοι Πολωνοί που είχαν περί τους 100 νεκρούς και τραυματίες – το 25% της δύναμής τους – ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν και το έδειξαν στον εχθρό. Τιμώντας τους ήρωες ο βασιλιάς Ιωάννης Σομπιέσκι έστησε μνημείο στο χωριό το οποίο σώζεται έως σήμερα και μάλιστα ανακαινίσθηκε το 2014 σε συνεργασία Πολωνίας και Ουκρανίας.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου