Το τέλος της ανθρωπότητας σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, υπάρχουν πέντε εποχές γνωστές ως «Οι Εποχές του Ανθρώπου», κατά τη διάρκεια των οποίων η ανθρωπότη...

Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, υπάρχουν πέντε εποχές γνωστές ως «Οι Εποχές του Ανθρώπου», κατά τη διάρκεια των οποίων η ανθρωπότητα φτάνει στο αποκορύφωμά της και στη συνέχεια φτάνει στο τέλος της.

Ο Ησίοδος, ο αρχαίος Έλληνας ποιητής, είναι η πιο σημαντική πηγή πληροφοριών σχετικά με τις εποχές του ανθρώπου.

Στο ποίημά του με τίτλο «Έργα και μέρες», ο ποιητής, που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πρώιμους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς μαζί με τον Όμηρο, σκιαγραφεί τις πέντε περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.

Το «Έργα και Ημέρες» γράφτηκε γύρω στο 700 π.Χ. και λειτουργεί τόσο ως μαθήματα για τη ζωή ως αγρότης για την γεωργία όσο και ως μυθολογική πηγή τόσο για την ιστορία του Προμηθέα και της Πανδώρας όσο και για τον Μύθο των Πέντε Εποχών του Ανθρώπου.

Το ποίημα θεωρείται πλέον σημαντική πηγή πληροφοριών για τον αγροτικό τρόπο ζωής των Ελλήνων της εποχής, καθώς και για ορισμένες ηθικές αξίες που κατείχε η κοινωνία, καθώς ο Ησίοδος δίνει συμβουλές για μια καλή ζωή στο έργο.

Μαζί με τη συζήτησή του για τη γεωργία, ο Ησίοδος σκιαγραφεί επίσης τις πέντε ηλικίες της ανθρωπότητας. Οι πέντε περίοδοι –η Χρυσή, η Ασημένια, του Χαλκού, η Ηρωική και η Εποχή του Σιδήρου– περιγράφουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από το πρίσμα της Ελληνικής μυθολογίας.

Όλες οι ηλικίες, εκτός από μία, ονομάζονται από μέταλλα. Η αξία των μετάλλων μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά αυξάνει σε σκληρότητα και αντοχή.

Οι πέντε εποχές του ανθρώπου και το τέλος της ανθρωπότητας σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία

Η Χρυσή Εποχή, περιλαμβάνει την εποχή της κυριαρχίας του Κρόνου, του νεότερου Τιτάνα και πατέρα του Δία, πάνω από τον Όλυμπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η «χρυσή» φυλή του ανθρώπου, που δεν ήταν στην πραγματικότητα χρυσή αλλά ήταν εξαιρετικά ευγενής, δημιουργήθηκε από τους αθάνατους του Ολύμπου και τους επετράπη να ζήσουν ανάμεσα στους θεούς.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα ανθρώπινα όντα έζησαν σε πολύ μεγάλη ηλικία και δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν για φαγητό και άνεση, καθώς τα πάντα τους παρείχαν οι θεοί. Όταν πέθαναν, ο Ησίοδος είπε ότι οι ψυχές των χρυσών ανθρώπων ζούσαν ως «φύλακες» της ανθρωπότητας, κάτι που επιβεβαιώνει ο Πλάτωνας στον «Κράτυλο», όπου περιγράφει αυτούς τους φύλακες ως προστάτες ή θνητούς.

Η Εποχή του Αργυρού γένους αναφέρεται στην περίοδο μετά την πτώση του Κρόνου και την κυριαρχία του γιου του Δία πάνω στους θεούς. Είναι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που η ανθρωπότητα άρχισε να παρακμάζει από την κορυφή της στη Χρυσή Εποχή. Οι άνδρες, που έζησαν μέχρι την ηλικία των 100 κατά τη διάρκεια της περιόδου, σταμάτησαν να λατρεύουν τους Ολύμπιους θεούς και μάχονταν συνεχώς μεταξύ τους. Αηδιασμένος από τη συμπεριφορά τους, ο Δίας τελικά τους κατέστρεψε όλους.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο, παρά το γεγονός ότι αυτοί οι άνδρες δεν ήταν τόσο ευγενείς όσο οι προκάτοχοί τους, οι ψυχές τους ζούσαν στον κάτω κόσμο ως «ευλογημένα πνεύματα».

Κατά την επόμενη περίοδο, την Εποχή του Χαλκού, οι άνθρωποι ήταν πολεμοχαρείς και στη συνέχεια έγιναν εξαιρετικά σκληροί. Αφού κατέστρεψε τους άνδρες από την Εποχή του Αργυρού γένους, ο Δίας έφτιαξε τους άντρες της Εποχής του Χαλκού από τέφρα.

Όλα τα αγαθά τους, συμπεριλαμβανομένων των εργαλείων, των όπλων, ακόμη και των σπιτιών, ήταν φτιαγμένα από μπρούντζο, και αυτοί οι άνδρες ήταν πάντα σε πόλεμο.

Αυτή η βία οδήγησε στην πτώση τους, καθώς αφανίστηκαν ο ένας μετά τον άλλον στη μάχη. Λέγεται ότι οι ψυχές τους κατοικούν στο «σκοτεινό σπίτι του Άδη». Ότι απέμεινε ξεβράστηκε στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, όταν ο Δίας αποφάσισε να πλημμυρίσει τη Γη και επέλεξε τον Δευκαλίωνα και τη γυναίκα του την Πύρρα ως τους μοναδικούς δύο επιζώντες.

Το ζευγάρι συνέχισε να ξανακατοικεί τη Γη πετώντας τα «κόκαλα της μητέρας τους» πίσω τους, τα οποία σωστά υπέθεσαν ότι αναφέρονται σε πέτρες και τη μητέρα Γη. Οι βράχοι που πέταξε ο Δευκαλίων έγιναν άντρες, ενώ αυτοί που πέταξε η Πύρρα έγιναν γυναίκες.

Η επόμενη εποχή, η Ηρωική Εποχή, είναι η μόνη που δεν πήρε το όνομά της από ένα μέταλλο, και είναι η μοναχική περίοδος που περιγράφεται ως βελτιωμένη από αυτήν που προηγήθηκε.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, οι πιο διάσημοι ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ιάσονας, ο Περσέας, ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας, η Αντιγόνη και ο Θησέας, για να αναφέρουμε μερικούς. Η περίοδος εκτείνεται από την άφιξη των Ελλήνων στη Θεσσαλία μέχρι το τέλος του Τρωικού πολέμου.

Ο Ησίοδος ισχυρίζεται ότι αυτή η φυλή της ανθρωπότητας πήγε στο Ηλύσια πεδία, όπου πήγεναν μόνο οι ευγενείς και ήρωες, αφού πέθαναν.

Την εποχή του Σιδήρου και εποχή του Ησίοδου η ανθρωπότητα έπρεπε να αναλάβει μεγάλη εργασία για να επιβιώσει. Ζούσαν σε μια εποχή μεγάλης δυστυχίας κατά την οποία οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει τους θεούς και τα κοινωνικά συμβόλαια, όπως η ιερή σχέση μεταξύ επισκέπτη και οικοδεσπότη, έχουν παραμεριστεί. Ο Ησίοδος σκιαγραφεί μια πολύ απαισιόδοξη εικόνα της σύγχρονης εποχής του, κατά την οποία δεν υπάρχει «καμία βοήθεια κατά του κακού».

Η περιγραφή της ιστορίας και της ανάπτυξης του ανθρώπινου γένους από τον Ησίοδο είχε μεγάλη επιρροή στην αρχαιότητα και ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος, που έζησε από το 43 π.Χ. έως το 16 ή 17 μ.Χ., αργότερα ερμήνευσε εκ νέου τις Πέντε Εποχές του Ανθρώπου, και τις μείωσε σε τέσσερις.

Στο έργο του «Μεταμορφώσεις», το οποίο σκιαγραφεί μια σειρά από μύθους που περιλαμβάνουν μεταμόρφωση και εξέλιξη, ο Οβίδιος περιγράφει τέσσερις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά δεν περιλαμβάνει την Ηρωική Εποχή, η οποία είναι παρούσα στο έργο του Ησίοδου.

Όπως και ο Ησίοδος, ο Οβίδιος θεωρεί τη Χρυσή εποχή την κορυφή της ανθρωπότητας, κατά την οποία η ειρήνη και η δικαιοσύνη ήταν ευρέως διαδεδομένες και οι άνθρωποι δεν πήγαιναν σε πόλεμο και φρόντιζαν μόνο για τη Γη.

Στην Εποχή του Αργυρού γένους, ο Δίας δημιούργησε εποχές και η ανθρωπότητα ανέπτυξε πιο περίπλοκη γεωργική γνώση και άρχισε να μαθαίνει για την τέχνη και την αρχιτεκτονική.

Όπως και στο έργο του Ησίοδου, οι άνδρες κατά την Εποχή του Χαλκού ήταν πολεμοχαρείς και συνεχώς εμπλέκονταν σε μάχες μεταξύ τους. Σε αντίθεση με το προηγούμενο Ελληνικό έργο, ωστόσο, αυτά τα ανθρώπινα όντα εξακολουθούσαν να είναι αφιερωμένα στη λατρεία των θεών.

Στην Εποχή του Σιδήρου, κατά την οποία οι άνθρωποι έχουν κατακτήσει πολλές τέχνες και μεθόδους εξερεύνησης, τα ανθρώπινα όντα έχουν χάσει βασικές ηθικές αξίες όπως η ειλικρίνεια και η πίστη.