Τον 17ο αιώνα τα αυστροτουρκικά σύνορα διέσχιζαν την Ουγγαρία, ένα μέρος της οποίας ήταν υποτελές στους Οθωμανούς, ενώ το υπόλοιπο τε...
Τον 17ο αιώνα τα αυστροτουρκικά σύνορα διέσχιζαν την Ουγγαρία, ένα μέρος της οποίας ήταν υποτελές στους Οθωμανούς, ενώ το υπόλοιπο τελούσε υπό την εξουσία των Αψβούργων.
Όλη η Ευρώπη βρισκόταν σε μια ταραγμένη περίοδο με δικδικήσεις που φτάναν σε συγκρούσεις και έδινε την αίσθηση της αποδυνάμωσης και του αποσυντονισμού της, κάτι που λειτουργούσε ως δέλεαρ για τους βάρβαρους μουσουλμάνους οι οποίοι και πολιτικά εκπροσωπούντο απο την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Συνέβαινε και κάτι ακόμα όμως, στην Ευρώπη δεν υπήρχε Δημοκρατία, η οποία ως πολίτευμα, μέσω της διαφθοράς της βλέπουμε πλέον που οδηγεί τον πολιτισμένο κόσμο.
Υπήρχε το ηρωικό στοιχείο, η διάκριση των αρετών και πολίτες που γνωρίζαν ότι έπρεπε να αγαπούν την πατρίδα τους, την θρησκεία τους και την οικογενειά τους. Αν κάποιος τότε μιλούσε για ανοιχτά σύνορα διαστροφικό ανθρωπισμό υπέρ των εισβολέων και κατά του λαού του αυτομάτως αναγνωριζόταν ως προδότης, εξωμότης και απλά παλουκωνόταν.
Στις παραμονές της οθωμανικής εκστρατείας με στόχο τη Βιέννη, το αυστριακό τμήμα της Ουγγαρίας βρισκόταν σε αναταραχή, ενώ παράλληλα οι Αψβούργοι είχαν εμπλακεί σε συγκρούσεις στα δυτικά σύνορά τους με τους προαιώνιους εχθρούς τους, τους Γάλλους.
Η Ευρώπη υπέφερε από τον τριακονταετή πόλεμο και την πανώλη της Βιέννης του 1679.
Οι Οθωμανοί είχαν για στόχο την Βιέννη, επειδή ήταν μια από τις πλουσιότερες και μεγαλύτερες πόλεις της κεντρικής Ευρώπης.
Εδώ συναντιόνταν οι δύο σημαντικοί εμπορικοί δρόμοι, ο Δούναβης και ο δρόμος του κεχριμπαριού. Απο στρατιωτικής άποψης η πεδινή Ευρώπη πίσω από την Βιέννη ήταν ευάλωτη, γιαυτό και οι Τούρκοι ονόμαζαν την Βιέννη «Πύλη της Δυτικής Ευρώπης».
Ο μεγάλος βεζίρης Καρά Μουσταφάς, από τη διάσημη οικογένεια των βεζίρηδων Κιοπρουλήδων πίστεψε ότι θα πραγματοποιήσει έναν στρατιωτικό περίπατο.
Στις 31 Μαρτίου του 1682 ο Τουρκικός στρατός συγκεντρώθηκε στην Αδριανούπολη. Είχε δύναμη 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Ο Πάππας τότε αποτάνθηκε στον Πολωνό Γιαν Σομπιέσκι και τον Λεοπόλδο και συμμάχησε μαζί τους. Διέθεσε δε την οικονομική ενίσχυση ενάμισυ εκατομμυρίου γκούλντεν υπέρ του αγώνα.
Τον Μάιο οι Τούρκοι έφτασαν στο Βελιγράδι.
Αιφνιδιασμένος από τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος Α’ αποχώρησε από την πρωτεύουσά του ώστε να μην αποκλειστεί και να μπορέσει να γυρίσει με ενισχύσεις,αφήνοντας τη φύλαξή της σε μια ισχυρή φρουρά, σαφώς όμως μικρότερη από τον τεράστιο οθωμανικό στρατό, που είχε συγκεντρωθεί από τα πέρατα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι βιεννέζοι δεν πτοήθηκαν, καθ ότι προφανώς δεν ήταν φιλάνθρωποι όπως ο εσμός των σημερινών ευρωπαίων, αποφάσισαν να αντισταθούν με κάθε τίμημα. Τα τείχη της πόλης είχαν διευρυνθεί και ενισχυθεί και ήταν σε πολύ καλή κατάσταση.
Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου με την άφιξη των Τούρκων και περιέσφυξαν την πόλη από Νότο, Δύση και Βορά.
Έστησαν τα κανόνια και έστειλαν μαντάτο να αλλαξοπιστήσουν οι πολιορκημένοι.
Έστησαν τα κανόνια και έστειλαν μαντάτο να αλλαξοπιστήσουν οι πολιορκημένοι.
Οι κάτοικοι της Βιέννης αρνήθηκαν και απάντησαν ότι θα πολεμήσουν μέχρι τέλους.
Οι Τούρκοι άρχισαν να λεηλατούν και να πυρπολούν τα περίχωρα σφίγκοντας τον κλοιό όλο και περισσότερο.
Οι κανονιοβολισμοί άρχισαν από την πρώτη μέρα κιόλας. Στις 17 Ιουλίου έκαναν την πρώτη επιδρομή, η οποία αναχαιτίστηκε
Ένα μέρος της πόλης λεηλατήθηκε.
Δύο μέρες αργότερα ακολούθησε και δεύτερη επίθεση. Η πολεμική τακτική των Τούρκων στις πολιορκίες ήταν να σκάβουν υπόγεια λαγούμια μέχρι κάτω από τα θεμέλια των τειχών και να τα ανατινάζουν. Είχαν μαζί τους 5.000 λαγουμιτζήδες.
Γενίτσαρος
Έσκαβαν και χαρακώματα και είχαν φτάσει είκοσι μέτρα μπροστά από τα τείχη.
Στις 23 Ιουλίου άρχισαν τις ανατινάξεις και τις επιθέσεις.
Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι Τούρκοι χύνονταν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνομένους.
Λάφυρα που πήραν οι Πολωνοί απο τους Τούρκους
Οι κάτοικοι της Βιέννης αφουγκράζονταν τις αξίνες των Τούρκων και όταν φτάναν σε αρκετή απόσταση από τα τείχη, έσκαβαν και αυτού από την μέσα μεριά, με αποτέλεσμα να συναντιώνται στα υπόγεια λαγούμια και να γίνεται και εκεί μάχη.
Η σπουδαιότερη επιτυχία αυτής της αμυντικής τέχνης ήταν η ανακάλυψη ενός λαγουμιού και η απόσβεση του αναμένου φυτιλιού λίγα μόλις εκατοστά πριν η φλόγα φτάσει στο μπαρούτι.
Η πολιορκία της Βιέννης είχε φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο,παντού υπήρχαν σε εξέλιξη δολιοφθορές και χτίζονταν λαγούμια προς ανατίναξη. τα τείχη είχαν υποστεί σημαντικές φθορές και ο Καρά Μουσταφάς ετοιμαζόταν για την αποφασιστική του επίθεση.
Η Βιέννη ήταν ισχυρό οχυρό αλλά μέχρι το τέλος Αυγούστου η πόλη ήταν σε θανάσιμο κίνδυνο.
Τρόφιμα και πυρομαχικά ήταν ανεπαρκή και την 1η Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι ανατίναξαν ένα ορυχείο κάτω από τα τείχη και κατέλαβαν μέρος του.
Έξω από τα τείχη η κατάσταση ήταν καλύτερη.
Η ήττα ενός Τούρκικου σώματος στο Bisamberg επέτρεψε την συγκέντρωση των συμμαχικών δυνάμεων νοτιοδυτικά της Βιέννης. Το πιο σημαντικό – 30,000 Πολωνοί έφτασαν κάτω από την ηγεσία του πολεμιστή-βασιλιά τους Jan Sobieski.
Ο Sobieski ο Πολωνός Βασιλιάς, ο οποίος είχε ήδη αρκετή φήμη για τις νίκες του εναντίων των Τούρκων, πήρε την ηγεσία.
Κινηματογραφική απεικόνιση του Σομπιέσκυ
Το σχέδιο του ήταν να μετακινήσει τη μάχη στην πεδιάδα δυτικά της πόλης και να εξουδετερώσει τον Τούρκικο στρατό, σπάζοντας έτσι την πολιορκία.
Ο Τούρκος διοικητής Kara Mustapha συνέχισε να επικεντρώνεται στην κατάληψη της πόλης, έτσι στην αρχή μόνο ένα μέρος του στρατού του ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει την αντεπίθεση.
Στις 4 π.μ. στις 12 Σεπτεμβρίου 1683, οι Αυστριακοί στην αριστερή πτέρυγα πήγαν μπροστά και άρχισαν τη μάχη, οι Γερμανοί στο κέντρο αριστερά σύντομα ακολούθησαν.
Καθώς οι Τούρκοι ετοιμάζονταν για αντεπίθεση, το Πολωνικό ιππικό εμφανίστηκε στη δεξιά πτέρυγα και οργάνωσε την επίθεση.
Μέχρι τις 5 μ.μ. ο Sobieski διάταξε την επίθεση στην οποία μια Γερμανο-αυστριακή και μια Πολωνική ομάδα ιππικού, 20.000 άντρες με κλιμακωτές διατάξεις, υπό τον ίδιο, όρμησαν στο κέντρο του Τουρκικού στρατοπέδου.
Καθώς το ιππικό έσπασε τις Τουρκικές γραμμές άμυνας, οι στρατιώτες της πόλης επιτέθηκαν τους Τούρκους από πίσω.
Οι Τούρκοι και Τάταροι έχασαν το ηθικό τους και σύντομα διασπάστηκαν και τράπηκαν σε φυγή.
Η ώρα 5:30 περίπου ο Jan Sobieski έφτασε στη σκηνή του Μεγάλου Βεζίρη και η πολιορκία της Βιέννης λύθηκε.
Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 15.000 άντρες στο πεδίο, ενώ οι σύμμαχοι είχαν λιγότερους από 4.000 νεκρούς και τραυματίες.
Πολωνοί Ουσσάροι σε επέλαση κατά του εχθρού
Η Βιέννη λυτρώθηκε παρά τρίχα, γιατί νωρίτερα την ίδια μέρα οι Τούρκοι βομβάρδισαν ορυχεία τα οποία τους έδωσαν πρόσβαση μέσα στην πόλη.
Έπειτα από 12 ώρες αιματοχυσίας, οι χριστιανικές δυνάμεις είχαν κερδίσει. Όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός, ο βασιλιάς Σομπιέσκι παράφρασε τη διάσημη φράση του Ιούλιου Καίσαρα αναφωνώντας: «Ήρθαμε, είδαμε, ο Θεός νίκησε».
Η σημασία όμως της μάχης αυτής είναι πολύ σημαντικότερη από ότι φαντάζεται κανείς. Τυχόν απώλεια της Βιέννης θα σήμαινε οριστική διείσδυση του Ισλάμ στην Ευρώπη και πιθανόν αντιστροφή της ιστορίας που ως τώρα γνωρίζουμε.
Χαρακτηριστικό της εν εξελίξει συνωμοσίας εις βάρος των αληθινών ευρωπαίων είναι η απόλυτη σιωπή του μιντιακού κατεστημένου πανευρωπαικά, ενώ προκειμένου να μην θιγούν οι αυθαίρετες αποφάσεις της αμφιβόλου καταγωγής ολιγαρχίας για ανοικτά σύνορα και δομές υποδοχής (ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ), ουδεμία μνεία γίνεται για την επέτειο που είναι σημαντικότερη απο την επέτειο της απόβασης στην Νορμανδία, αφού ουσιαστικά η πρώτη αναφέρεται σε έναν ευρωπαικό εμφύλιο, που είναι πολύ πιθανόν να μετανοιώσουμε μελλοντικά για την έκβασή του, ενώ η δεύτερη σε μια μάχη υπεράσπισης των αληθινών Χριστιανικών και Ευρωπαϊκών αρχών και εθνών, ενάντια στο Ισλάμ, το οποίο οι συνωμότες με την δημοκρατία, υποδέχονται ανοίγοντας κερκόπορτες και θέτοντας σε κίνδυνο εξαφάνισης τους ευρωπαίους.
Αυτό που φυσικά κανένας έγκριτος δεν θέλει να πει είναι ότι στις 11 Σεπτ. απέτυχε η τελευταία εκδηλωθείσα επίθεση των ισλαμοβαρβάρων ενάντια στην Ευρώπη, στις 12 νικήθηκαν….
3 αιώνες αργότερα το ίδιο Ισλάμ κάτω από συγκεκριμένη καθοδήγηση επετέθη στους δίδυμους πύργους, προφανώς παίζοντας με τους αριθμητικούς συμβολισμούς.
Επίσης καλό είναι να αναφερθούν μερικά ακόμα γεγονότα…
Σύμφωνα με τους μύθους, η έκβαση της τελικής μάχης ήταν αφορμή να αποκτήσει η Βιέννη δύο από τα εδέσματα-ορόσημά της: οι κάτοικοι της πόλης γιόρτασαν την υπεροχή τους με κρουασάν και βιεννέζικο καφέ, γνωστό και ως «καπουτσίνο».
Ο μύθος λέει ότι το κρουασάν εφευρέθηκε στη Βιέννη, είτε το 1683 είτε ύστερα από μια παλαιότερη πολιορκία της πόλης, το 1529. Για να θυμίζουν σε όλους την ήττα των Οθωμανών, οι βιεννέζοι ζαχαροπλάστες έφτιαξαν τα κρουασάν στο σχήμα της τουρκικής ημισελήνου.
Αυτή η εκδοχή υποστηρίζεται από το γεγονός ότι τα διάφορα είδη κρουασάν στα γαλλικά ονομάζονται «viennoiserie», ενώ οι Γάλλοι πιστεύουν ότι εισήχθησαν στη χώρα τους το 1770 από τη βιεννέζικης καταγωγής Μαρία Αντουανέτα.
Μετά τη μάχη οι Αυστριακοί βρήκαν πολλά σακιά με καφέ στο τουρκικό στρατόπεδο.
Ο πολωνός βασιλιάς Ιωάννης Γ΄ Σομπιέσκι χάρισε το πολύτιμο εμπόρευμα στον Φράνσιζεκ Γερζί Κουλτσζίκι για να τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του ως κατασκόπου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βιέννης. Ο επιτήδειος κατάσκοπος άνοιξε κοντά στον καθεδρικό ναό της πόλης το πρώτο καφέ της Βιέννης και το τρίτο της Ευρώπης το 1684, κάνοντας τον καφέ εξαιρετικά δημοφιλή.
Ο μύθος λέει ότι στο καφέ είτε ο ίδιος ο Κουλτσζίκι είτε ο Μάρκο ντ΄Αβιάνο, καπουτσίνος μοναχός και έμπιστος του ρωμαίου αυτοκράτορα Λεοπόλδου Α΄, πρόσθεσε μέλι και γάλα στον πικρό καφέ, εφευρίσκοντας έτσι τον «καπουτσίνο» και θέτοντας τα θεμέλια για τη φήμη του βιεννέζικου καφέ σε ολόκληρο τον κόσμο.
Tελειώνοντας, αξίζει τον κόπο να δείτε την αναπαράσταση της εφόδου των γενναίων Πολωνών Ουσσάρων, που έσωσαν την Ευρώπη… για να την πουλάν οι νυν πολιτικοί στους εχθρούς της…. Είναι προφανές ότι οι Ούσσαροι… δεν ανήκαν σε καμμία ΜΚΟ.
.jpeg)
COMMENTS