Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Επειδή μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις διαφορές, το εξηγούμε.
Επαρχία μιας χώρας είμαστε μόνο αν έχουμε τα ίδια ήθη και έθιμα, την ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα, τις ίδιες συνήθειες, όχι όταν αγωνιζόμαστε με διαφόρους τρόπους εναντίον αυτής της χώρας που μας καταδυναστεύει, για να τα κρατήσουμε τα ιδανικά μας μέσα στους αιώνες.
Αν άλλαζαν θρησκεία οι Έλληνες, δεν θα πλήρωναν σχεδόν καθόλου φόρους. Όμως με τη θρησκεία τους και τον ελληνισμό τους, πλήρωναν το 95% απ’ αυτά που είχαν σε φόρους, στους Τούρκους. Μη ξεχνάμε ότι για το Τοπ Καπί κ.α που έγιναν γύρω στο 1700, συνέβαλαν άθελα τους πολύ οι Έλληνες με τους φόρους τους.
Όποιος λέει τέτοια λόγια, δεν δέχεται την Ελλάδα σαν χώρα, αλλά σαν απλό χώρο. Αν το άκουγαν οι Ήρωες αυτό θα το θεωρούσαν ιεροσυλία.
Μη ξεχνάμε, από πολύ πριν τους Πανελληνίους δεσμούς οι οποίοι ένωναν τους Έλληνες σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονταν (γλώσσα, θρησκεία, αμφικτιονίες, μαντεία, ολυμπιακοί αγώνες). Οι συνειδήσεις, οι κοσμοθεωρίες και τα ήθη και έθιμα μάς ενώνουν. Όχι ο χώρος καθ’ αυτός πάντα.
Δηλαδή τώρα όλοι αυτοί που έρχονται είναι επαρχία της Ελλάδας; Με τους φερετζέδες και τις κλειτοριδεκτομές; Όχι είναι απλά στον ίδιο χώρο, αλλά μας χωρίζει άβυσσος πολιτισμών. Δεν μπορεί κανένας να καταπιέσει τον άλλον να δεχτεί τον δικό του πολιτισμό.
Επαρχία κάποιου γίνεσαι όταν ενστερνίζεσαι τη δική του κοσμοθεωρία και δεν τη μάχεσαι. Δεν κρατάς τη δική σου δίνοντας μέχρι και τη ζωή σου.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου