Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, μου θυμίζει, στην κυριολεξία, σκηνικό θεάτρου. Δηλαδή, κρεμασμένα καραβόπανα, βαμμένα και ζωγραφισμένα, ...
Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, μου θυμίζει, στην κυριολεξία, σκηνικό θεάτρου. Δηλαδή, κρεμασμένα καραβόπανα, βαμμένα και ζωγραφισμένα, σκαλωσιές με σωλήνες και μαδέρια, τοιχία με κοντραπλακέ και νοβοπάν, καρέκλες, καναπέδες και τραπέζια δανεισμένα από εταιρία επίπλων και ανθρώπους που υποδύονται άλλους, που υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι που δεν είναι στην πραγματικότητα, ενώ επαναλαμβάνουν εις επήκοον των καθήμενων αυτά που τους υπαγορεύει ο κρυμμένος υποβολέας.
Το έργο περιλαμβάνει τερατολογίες, ψέματα, συκοφαντίες, παραπληροφόρηση, κοροϊδίες και άφθονη λάσπη που αποκτούν σάρκα καθώς λέγονται από γνωστούς ηθοποιούς και με τη βαρύτητα που προσδίδει στα λεγόμενα τους η υπερυψωμένη σκηνή που διαχωρίζει τους θεατές, τους κανονικούς ανθρώπους, με την καθημερινή μορφή και συμπεριφορά τους, από τους ηθοποιούς που άλλοι είναι και άλλα λένε και πράττουν, σύμφωνα με το έργο που έχει γράψει ο συγγραφέας και έχει σκηνοθετήσει ο σκηνοθέτης που δεν είναι παρόντες, για την παράσταση που ανεβάζει ο εκτελεστής θιασάρχης.
Πάνω στη σκηνή, λοιπόν, όλα είναι στημένα και ψεύτικα, και όλα όσα λέγονται δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζουν και διαπλάθουν μια εικονική, μια θεατρική πραγματικότητα, που όσο πιο καλοί και πειστικοί είναι οι συντελεστές της παράστασης, τόσο πιο εύληπτη και αποδεκτή είναι η εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν. Μια οικογένεια είναι όλοι, που εμφανίζονται να ζουν αρμονικά, με μικροπροβλήματα και μικροδιαφορές, πού είναι φυσικές μέσα σε μια πολυμελή ομήγυρη.
Μέχρι εδώ καλά. Μάλιστα, όπως δείχνει η εξέλιξη των διαδραματιζομένων επί σκηνής, πάμε και για ευτυχές τέλος, για χάπι έντ. Στόχος είναι να φεύγει το κοινό για το σπίτι του ευχαριστημένο, εξημερωμένο, καθησυχασμένο, βέβαιο ότι η ζωή κυλάει ομαλά και όλα πάνε κατ’ ευχήν, ότι οι δυσκολίες δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαίνονται, η κατάσταση που ζούμε δεν είναι τόσο τραγική και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και χειρότερα, τα οποία μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα αν δεν δεχτούμε αναντίρρητα όσα μας συμβαίνουν.
Κάπως έτσι είναι το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Προβλήματα υπάρχουν, μικρά και μεγάλα, αλλά τα διαχειρίζονται στιβαρά χέρια και μυαλά που ξέρουν τι κάνουν, για το καλό όλων.
Αν όμως, δει κανείς το σκηνικό από τα παρασκήνια, παρακολουθήσει όσα γίνονται στα καμαρίνια και περάσει από το λογιστήριο της επιχείρησης, η εικόνα, η πραγματική, είναι εντελώς διαφορετική. Χωρίς σκηνοθέτη στην αθέατη πλευρά του έργου, χωρίς σκηνογράφο, χωρίς κοστούμια και χωρίς κοινό, μένει κανείς εμβρόντητος απ’ αυτό που αντικρίζει.
Οι εισπράξεις είναι πενιχρές, τα χρέη πελώρια, τα εξώδικα, τα ειδοποιητήρια και τα κατασχετήρια σωρό, ο ταμίας και ο λογιστής πελαγωμένοι και ο επιχειρηματίας τρελαμένος Οι ηθοποιοί δεν μιλιούνται μεταξύ τους και αλληλοκατηγορούνται για την αποτυχία, οι κομπάρσοι πηγαίνουν μια με τον ένα πρωταγωνιστή και μια με τον άλλο, ομαδοποιούνται, διασπώνται και αλλάζουν συνεχώς τις συμμαχίες τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν απομακρυνόμενοι από τον πιο αδύναμο και προσκολλούμενοι στον εκάστοτε ισχυρότερο. Μερικές φορές, πέφτει και μπουνίδι, και μαχαιριές πισώπλατες, όταν οι βρισιές και οι λάσπες δεν επαρκούν. Ο ένας πουλάει τον άλλον σε κάθε φιάσκο κι όλοι μαζί συμφωνούν μόνο στο ό,τι πρέπει να εμφανίζονται ενωμένοι ενώπιον του κοινού το οποίο οφείλουν να συνεχίσουν να εξαπατούν αξιοποιώντας το μέγιστο των υποκριτικών τους ταλέντων.
πηγη
Το έργο περιλαμβάνει τερατολογίες, ψέματα, συκοφαντίες, παραπληροφόρηση, κοροϊδίες και άφθονη λάσπη που αποκτούν σάρκα καθώς λέγονται από γνωστούς ηθοποιούς και με τη βαρύτητα που προσδίδει στα λεγόμενα τους η υπερυψωμένη σκηνή που διαχωρίζει τους θεατές, τους κανονικούς ανθρώπους, με την καθημερινή μορφή και συμπεριφορά τους, από τους ηθοποιούς που άλλοι είναι και άλλα λένε και πράττουν, σύμφωνα με το έργο που έχει γράψει ο συγγραφέας και έχει σκηνοθετήσει ο σκηνοθέτης που δεν είναι παρόντες, για την παράσταση που ανεβάζει ο εκτελεστής θιασάρχης.
Πάνω στη σκηνή, λοιπόν, όλα είναι στημένα και ψεύτικα, και όλα όσα λέγονται δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζουν και διαπλάθουν μια εικονική, μια θεατρική πραγματικότητα, που όσο πιο καλοί και πειστικοί είναι οι συντελεστές της παράστασης, τόσο πιο εύληπτη και αποδεκτή είναι η εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν. Μια οικογένεια είναι όλοι, που εμφανίζονται να ζουν αρμονικά, με μικροπροβλήματα και μικροδιαφορές, πού είναι φυσικές μέσα σε μια πολυμελή ομήγυρη.
Μέχρι εδώ καλά. Μάλιστα, όπως δείχνει η εξέλιξη των διαδραματιζομένων επί σκηνής, πάμε και για ευτυχές τέλος, για χάπι έντ. Στόχος είναι να φεύγει το κοινό για το σπίτι του ευχαριστημένο, εξημερωμένο, καθησυχασμένο, βέβαιο ότι η ζωή κυλάει ομαλά και όλα πάνε κατ’ ευχήν, ότι οι δυσκολίες δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαίνονται, η κατάσταση που ζούμε δεν είναι τόσο τραγική και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και χειρότερα, τα οποία μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα αν δεν δεχτούμε αναντίρρητα όσα μας συμβαίνουν.
Κάπως έτσι είναι το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Προβλήματα υπάρχουν, μικρά και μεγάλα, αλλά τα διαχειρίζονται στιβαρά χέρια και μυαλά που ξέρουν τι κάνουν, για το καλό όλων.
Αν όμως, δει κανείς το σκηνικό από τα παρασκήνια, παρακολουθήσει όσα γίνονται στα καμαρίνια και περάσει από το λογιστήριο της επιχείρησης, η εικόνα, η πραγματική, είναι εντελώς διαφορετική. Χωρίς σκηνοθέτη στην αθέατη πλευρά του έργου, χωρίς σκηνογράφο, χωρίς κοστούμια και χωρίς κοινό, μένει κανείς εμβρόντητος απ’ αυτό που αντικρίζει.
Οι εισπράξεις είναι πενιχρές, τα χρέη πελώρια, τα εξώδικα, τα ειδοποιητήρια και τα κατασχετήρια σωρό, ο ταμίας και ο λογιστής πελαγωμένοι και ο επιχειρηματίας τρελαμένος Οι ηθοποιοί δεν μιλιούνται μεταξύ τους και αλληλοκατηγορούνται για την αποτυχία, οι κομπάρσοι πηγαίνουν μια με τον ένα πρωταγωνιστή και μια με τον άλλο, ομαδοποιούνται, διασπώνται και αλλάζουν συνεχώς τις συμμαχίες τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν απομακρυνόμενοι από τον πιο αδύναμο και προσκολλούμενοι στον εκάστοτε ισχυρότερο. Μερικές φορές, πέφτει και μπουνίδι, και μαχαιριές πισώπλατες, όταν οι βρισιές και οι λάσπες δεν επαρκούν. Ο ένας πουλάει τον άλλον σε κάθε φιάσκο κι όλοι μαζί συμφωνούν μόνο στο ό,τι πρέπει να εμφανίζονται ενωμένοι ενώπιον του κοινού το οποίο οφείλουν να συνεχίσουν να εξαπατούν αξιοποιώντας το μέγιστο των υποκριτικών τους ταλέντων.
πηγη
.jpeg)
COMMENTS